این گونه بیشتر از ما روی این سیاره زندگی خواهد کرد
تاریخ انتشار: ۲۶ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۶۹۹۹۷۳
اگر 66میلیون سال قبل بالا را نگاه میکردید، ممکن بود، در کسری از ثانیه، نور درخشان ساطعشده از شهابسنگی به اندازه یک کوه را ببینید که درحالیکه آتش گرفته و از جو عبور میکند با زمین برخورد میکند.
به گزارش راهنماتو، فصل بهار و پایان واقعی عصر مزوزوئیک بود. اگر به نحوی از ضربه اول زنده میماندید، شاهد ویرانیهای بعدی بودید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
به دنبال این رویداد که به نام انقراض بزرگ کرتاسه-پالئوژن شناخته میشود، طلوع تازهای برای زمین آغاز شد. اکوسیستمها جان تازه گرفتند اما حیات متفاوتی در آنها ساکن شد.
بسیاری از گونههای پیشا کرتاسه-پالئوژن فقط در موزهها وجود دارند. غولهایی مثل تی.رکس و ولاسیراپتر و اژدهایان بالدار سرده کتزلکوآتلوس نتوانستند از برخورد شهابسنگ جان سالم به درد ببرند و در اعماق تاریخ مدفون شدند.
اما اگر بیرون از خانه قدمی بزنید و گلهای سرخ را بو کنید، درواقع در حضور دودمانی باستانی خواهید بود که از خاکستر کرتاسه-پالئوژن شکوفا شدند.
گونههای فعلی گلسرخ دقیقا همانهایی نیستند که زمین را با تی.رکس سهیم بودند، اما اصلونسبشان (خانواده روزاسه) دهها میلیون سال قبل از برخورد شهابسنگ با زمین به وجود آمد.
گلهای سرخ از دودمان گیاهان گلدار (آنژیواسپرمها) هستند. تجزیهوتحلیل ژنتیکی و فسیلی نشان میدهد که بخش اعظمی از خانواده آنژیواسپرمها قبل از برخورد شهابسنگ روی زمین به وجود آمدند.
اجداد ارکیدههای زنیتی، خانوادههای ماگنولیا و گل ساعتی، خانوادههای علف و سیبزمینی، خانواده گلهای طبی بابونه و خانواده نعنا همگی در عصر دایناسورها وجود داشتند. درحقیقت، تکامل انفجاری آنژیواسپرمها در تبدیل شدن به تقریبا 290000گونه امروزی، به واسطه انقراض بزرگ کرتاسه-پالئوژن تسهیل شد.
به نظر میرسد که آنژیواسپرمها، درست مثل نخستین اعضای تیره ما، یعنی پستانداران، از این رویداد تازه نهایت استفاده را بردند. اما مشخص نیست که آنها چگونه این کار را انجام دادند. آنژیواسپرمها، که در مقایسه با دایناسورها بسیار شکننده بودند، نمیتوانستند پرواز کنند یا از شرایط سخت ایجاد شده بگریزند. آنها برای بقا به نور خورشید نیاز دارند که در آن زمان محو شده بود.
ما چه میدانیم؟
فسیلهای مناطق مختلف نسخههای متفاوتی از این رویداد را بیان میکنند. واضح است که در هنگام برخورد شهابسنگ به زمین آنژیواسپرمها در جنگل آمازون دچار دگرگونی شدند (برخی گونهها از بین رفتند و گونههای تازه پدید آمدند) و حشرات گیاهخوار در آمریکای شمالی نیز کاهش یافتند که نشاندهنده کاهش یافتن غذاهای گیاهی در این ناحیه است. اما سایر نواحی، مثل پاتاگونیا، چنین الگویی را نشان نمیدهند.
مطالعهای که در سال 2015 روی فسیل 257 جنس مختلف از آنژیواسپرمها انجام شد نشان داد که انقراض بزرگ اثر اندکی روی میزان انقراض این گونهها داشته است. اما تعمیم این نتیجه به 13000 جنس آنژیواسپرم دشوار است.
دانشمندان اخیرا یک شجره بزرگ خانوادگی از آنژیواسپرمها را که از توالییابی دی.ان.ای 33000تا73000گونه به دست آمده بود، بررسی کردند تا اطلاعاتی درباره این گونهها به دست آورند.
بر اساس یافتههای آنها نرخ انقراض آنژیواسپرمها در یک دوره 140 تا 240میلیونساله ثابت مانده است. این یافته نشان میدهد که آنژیواسپرمها در طول صدهامیلیون سال بسیار مقاوم بودند. البته شواهد فسیلی نشان میدهند که در برخی نقاطی که بیشتر از سایرین تحت تأثیر پیامدهای برخورد شهابسنگ بودند، گونههای آنژیواسپرم زیادی در حوالی انقراض بزرگ ناپدید شدند. با این حال، مطالعات نشان میدهند که دودمانی (خانواده و راسته) که این گونهها به آن تعلق داشتند، دستنخورده باقی ماند و حیات را به شکلی که امروز میشناسیم روی زمین خلق کرد.
وضعیت آنژیواسپرمها با دایناسورهای غیرپرنده که ناگهان همگی از روی زمین محو شدند یا به عبارتی شاخههای درخت خانوادگیشان بهطور کل هرس شد، فرق دارد. دانشمندان میگویند توانایی آنژیواسپرمها در سازشپذیری بود که آنها را از سانحه انقراض بزرگ مصون نگه داشت. مثلا آنها تکامل پیدا کردند و به توانایی پراکندن دانهها یا سازوکارهای گردهافشانی مجهز شدند.
آنها همچنین میتوانند کل ژنوم (کل دستورالعمل دی.ان.ی موجود در یک ارگانیسم) خود را کپی کنند که یک نسخه دوم از هر ژن فراهم میکند که انتخاب میتواند روی آن اثر بگذارد و به طور بالقوه منجر به شکلهای جدید و تنوع بیشتر میشود.
ششمین انقراض بزرگی که اکنون با آن مواجه هستیم هم میتواند مسیر مشابهی را دنبال کند. تعداد نگرانکنندهای از گونههای آنژیواسپرم در حال حاضر در معرض تهدید انقراض قرار دارند و نابودی آنها میتواند به پایان حیات به نحوی که میشناسیم منجر شود.
اما خود آنژیواسپرمها میتوانند دوباره از این انقراض جان سالم به در برده و احیا شوند و بیشک بیشتر از ما ساکن این زمین خواهند بود.
منبع: فرارو
کلیدواژه: سیاره دایناسور قیمت طلا و ارز قیمت موبایل برخورد شهاب سنگ انقراض بزرگ گونه ها بیش تر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۶۹۹۹۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پرنده هواتزین (Hoatzin) یا مرغ بدبو آمریکایی (+عکس)
پرنده هواتزین که به عنوان پرنده خزنده، مرغ بدبو، پرنده اسکنک و یا قرقاول کانجه هم شناخته می شود گونه ای از پرندگان استوایی است که در جنگل های ساحلی، باتلاق ها و صحرا های آمازون و حوضه های اورینوکو یافت می شود.
حال شاید برای شما هم جالب باشد که بدانید این پرندگان حوضه آمازون یک برگ خوار هستند که بوی کود گاوی تازه و یا یونجه خوشبو می دهند چرا که رژیم غذایی غیرمعمول دارند. این پرندگان 65 سانتی متر قد و گردنی دراز و سری کوچک دارند.
به گزارش هپی پت، در میان پرندگان و حیوانات آمازون قدیمی ترین گونهٔ پرنده ای هستند که هنوز هم بر روی کره زمین زندگی می کنند. جالب است که بدانید این پرندگان از اقوام دایناسور های پرنده هستند که در زمان دایناسور ها منقرض شده اند.
این موضوع را هم باید افزود که آن ها به ویژه در روز های اولیه زندگی خود نمی توانند به خوبی پرواز کنند. جوجه های آن ها نیز تا 60 الی 70 روز پس از تولد قادر به پرواز نیستند که این مدت زمان طولانی است و آن ها را در برابر شکارچیان آسیب پذیر می کند.
غذای اصلی هواتزین چیست؟این پرندگان یکی از تنها پرندگان عمدتاً گیاه خوار در جهان هستند که به ندرت طعمه حشرات را می گیرند و بیشتر وقت خود را صرف چیدن و خوردن برگ های آبدار از گیاهان کنار دریاچه می کنند. این پرندگان قبل از قورت دادن برگ ها را می جوند.
نکته جالب در مورد این پرندگان، این است که دستگاه گوارشی آن ها همانند گاو ها است. هم چنین آن ها همانند گاو ها از باکتری ها برای کمک به هضم مواد گیاهی مصرفی خود استفاده می کنند.
زیستگاه این پرنده کجاست؟این پرندگان که به اندازه مرغ هستند در باتلاق های آمریکای جنوبی عمدتاً در حوضه رودخانه های آمازون و اورینوکو زندگی می کنند. بهتر است که بدانید این پرندگان دارای دو چنگال بزرگ در هر طرف بال خود هستند که این ویژگی ها باعث شده است تا برخی از دانشمندان این گونه را با فسیل آرکئوپتریکس دوران دایناسور ها مرتبط کنند.
هواتزین چگونه از خود محافظت می کند؟شاید برای شما هم جالب باشد که بدانید این پرندگان یک پنجه بزرگ در انتهای بال های خود دارند که از آن برای محافظت از خود استفاده می کنند.
طول عمر این پرندگان چقدر است؟این پرندگان در طبیعت به طور میانگین حدود 14 الی 15 سال عمر می کنند. البته این موضوع را هم باید افزود که اگر در اسارت باشند و یا توسط انسان ها نگهداری شوند، می توانند تا 29 الی 30 سال هم زنده بمانند.
آیا هواتزین در حال انقراض هستند؟این پرندگان در حال انقراض نیستند و از آن ها محافظت می شود. حال این موضوع را هم باید افزود که Hoatzin تنها گونه زنده از خانواده (Opisthocomidae) و تنها پرنده در راسته (Opisthocomiformes) است. این بدان معنی است که این پرندگان هیچ خویشاوند نزدیکی ندارند که منقرض نشده باشد. هم چنین سابقه فسیلی این خانواده نشان می دهد که آن ها به طور گسترده در سراسر جهان توزیع شده اند.
سوالات متداول هواتزین چیست؟مرغ بدبو یا همان هواتزین (Hoatzin) پرنده ای کاکل دار بومی آمریکایی جنوبی است.
هواتزین در کجا زندگی می کنند؟این پرندگان در باتلاق های آمریکای جنوبی، عمدتاً در حوضه رودخانه های اورینوکو و آمازون زندگی می کنند.
کانال عصر ایران در تلگرام